SOULSTORIES
Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:
overwinnen
knopen doorhakken
er genoeg van hebben
op hun strepen staan
zichzelf op de eerste plaats zetten
trauma's verwerken
haat door liefde willen vervangen
naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken
niet langer in een keurslijf willen zitten
…
Marissa
Ze had de moed om een hele moeilijke stap zetten, en een nieuw leven te starten op het water. Nu reist ze (voluit glimlachend) de wereld rond met een nieuwe liefde, voor zichzelf en haar nieuwe leven.
In tegenstelling tot de meeste vrouwen heb ik altijd heel veel zelfvertrouwen gehad. Waar de meesten zichzelf dikker of lelijker zien dan de mensen in hun omgeving was dat bij mij eerder andersom. En toen woog ik ineens 125 kilo… Zelfs op dat moment was ik nog totaal niet onzeker maar omdat ik gezondheidsproblemen kreeg heb ik een maagverkleining ondergaan.
Toen ik ineens in maatje 36 paste en wel aan het “perfecte plaatje” voldeed vlogen de complimenten me om de oren en gingen er letterlijk deuren open.
Dat was de eerste keer dat me heel bewust werd van mijn uiterlijk, maar dat ik vooral kwaad was op de wereld. Als ik in de spiegel keek zag ik nog steeds dezelfde persoon als voor de operatie maar voor anderen was ik duidelijk in waarde gestegen. Ik vond het een echte belediging.
In 2013 besloot ik na 12 jaar een einde te maken aan mijn relatie en kwam de man van mijn leven op mijn pad. Al heel snel was het voor ons duidelijk dat we bij elkaar hoorden en we aan een heel nieuw leven samen zouden beginnen. Maar volgens mijn omgeving zou ook hij zeker voor mij kiezen omdat ik nu zo slank en knap was geworden. Weer zo’n belediging, want ik wist echt wel beter!
Of ik nu dik of dun was, één ding bleef heel kenmerkend voor mij. Een brede glimlach met hele mooie tanden. Maar twee jaar geleden gebeurde het ondenkbare.
Al verschillende jaren was ik in behandeling voor parodontitis, maar door de aanhoudende tandvleesproblemen waren mijn tandwortels en kaakbeen nu ook aangetast. Op mijn 31stemoesten al mijn (nog steeds heel mooie, maar wel zieke) tanden eruit. Nog nooit was ik zo onzeker en verdrietig en ik schaamde me ontzettend hard. Het voelde echt of ik mijn identiteit verloren was. Liefst wou ik in het grootste geheim mijn tanden laten trekken en pas weer onder de mensen komen nadat mijn gebitsprothese definitief was zodat niemand het ooit hoefde te weten.
Ik had ook bedacht dat ik mijn gebit dag en nacht zou dragen want zelfs mijn man en kind mochten mij niet zonder tanden zien. Een illusie die op dag één al werd doorbroken omdat ik gewoon te veel pijn had om dat stomme gebit heel de tijd in te houden. In deze moeilijke periode was mijn man degene die er altijd was voor mij en die me gelukkig kon laten inzien dat ik getroffen was door een ziekte. Zou ik me ook zo schamen als ik een been of een borst zou verliezen na kanker? Zou dat ook niemand mogen weten?
Met dat inzicht besloot ik dat hij gelijk had en ging ik het gewoon vertellen tegen anderen. Toen ik dat deed bleek ik echt niet de enige te zijn die op jonge leeftijd een gebit heeft. Hoe meer mensen ik het vertelde, hoe meer ik het zelf kon accepteren en dat deed deugd. Ik werd niet veroordeeld maar kreeg juist heel veel steun en begrip. Wat was het weer fijn om gewoon te mogen zijn wie ik ben!
Nu zo’n acht jaar na de maagoperatie en een kind rijker is mijn lichaam weer heel wat voller en ronder, met hier en daar een litteken, maar ik voel me meer dan ooit mezelf… zelfs met mijn gebit! Mijn fantastische man en super zoontje omhelzen ieder vetrolletje en vinden mijn knuffels zo lekker zacht. De vrouw die ik nu ben geworden wou ik heel graag op foto vast laten leggen om nooit meer te vergeten en om hopelijk ook anderen te kunnen inspireren.
