Soulstories | Tina

SOULSTORIES

Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:

• overwinnen

• knopen doorhakken

• er genoeg van hebben

• op hun strepen staan

• zichzelf op de eerste plaats zetten

• trauma's verwerken

• haat door liefde willen vervangen

• naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken

• niet langer in een keurslijf willen zitten

• …

---

Tina

---

Mijn verhaal...

Na jaren mezelf te schamen over hoe ik er uit zie, dan vooral 'naakt'…

Ik ben gezegend met veel lichaamshaar, waar ik sinds een dik jaar een manier heb gevonden om mee om te gaan, epileren. Dit kan ik zelf onder controle houden, al vloek ik vaak omdat ik wéér mee bezig ben.

Makkelijk 2uurtjes de week ben ik aan het epileren: wenkbrauwen, bovenlip, vingers, tenen, benen, bikinilijn (zeg maar bikinishort eigenlijk),...

Ooit zal ik me hiervoor misschien niet meer schamen & dan is Myra de eerste die daar foto's mag van nemen.

Naast dat ik best veel lichaamshaar heb, ben ik van nature slank. Ontelbare keren heb ik gehoord dat ik 'mager' ben, dit is er zo ingeslopen dat ik alle fierheid over mijn lichaam kwijt was. 'Stoefen' met mijn vormen, nee. Jeans, sneakers en een ruime trui waren jarenlang mijn go-to.

Waarom heb ik de sessie geboekt? Ik word volgend jaar 40 en het moet gedaan zijn om me te schamen, ik wil me fier EN vrouwelijk voelen.

De commentaren en wat ‘normaal’ is wil ik naast me leggen. GENOEG. Ik eet gezond, ik verzorg mezelf & ja, ik eet genoeg.

Vorig jaar heb ik het cadeautje aan mezelf geschonken, een fijne namiddag met Myra. De sessie is verrassend relax verlopen, niet gedacht dat ik mezelf zo op mijn gemak (en sexy joh!) ging voelen.

Ik kijk alvast uit naar het resultaat, zodat ik mezelf kan zien in een ander licht, letterlijk dan. Tijd voor mezelf nog wat liever te zien…Ik denk dat er geen mooier cadeau voor jezelf bestaat als een sessie bij Myra.

Soulstories | Karen

SOULSTORIES

Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:

• overwinnen

• knopen doorhakken

• er genoeg van hebben

• op hun strepen staan

• zichzelf op de eerste plaats zetten

• trauma's verwerken

• haat door liefde willen vervangen

• naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken

• niet langer in een keurslijf willen zitten

• …

---

Karen

---

Ik ben toch wel even omvergeblazen door de mooie beelden die je zonet doorstuurde.

Eerst en vooral: je deed dat fantastisch! Ik was best wel zenuwachtig voor de fotoshoot en vrij onzeker over mijn lijf (ter illustratie: de lerares snit&naad riep ooit vele jaren geleden voor een volle klas haar verbazing over mijn “wanverhoudingen” uit toen ik een patroon moest uitzoeken. dat hielp niet meteen ). Maar ik heb me op geen enkel moment niet comfortabel gevoeld bij jou. De rust die je uitstraalde stelde me heel snel op mijn gemak. Ook de “optutsessie” door Eva gaf zeker een boost!

En nu ik de resultaten zie en de prachtige sfeer die jij in een beeld kan vatten ben ik heel blij dat ik een sessie geboekt heb! En ook dankbaar dat ik de gelukkige winnaar was van de give-away .

De afgelopen twee jaar zijn een enorme beproeving geweest op verschillende vlakken. Het ging een periode niet goed met mijn zoon. Die was pas 9 en werd slachtoffer van online pestgedrag. Zo erg zelfs dat hij er niet meer wou zijn op deze wereld. En ik had dat als moeder niet gezien. En hij had het me niet verteld, terwijl ik dacht dat hij me alles kon vertellen. Heel hard vond ik dat.

Mijn huwelijk liep ook niet zoals verwacht. Een hele fijne en lieve man, de beste vader voor onze kinderen. Maar we geraakten elkaar ergens onderweg kwijt en konden elkaar niet meer geven wat we als partners nodig hadden. Ik voelde me eenzaam maar het viel me heel zwaar de beslissing te nemen een punt te zetten achter ons huwelijk. Het besef veel mensen pijn te doen raakte me hard. De pandemie hielp me misschien wel de knoop sneller door te hakken. Ik was echter zonder het goed en wel te beseffen een stukje van mezelf verloren in de jaren met “zorgen voor”. Onze beide kinderen vragen wel wat zorg en nabijheid. En ik doe niets liever dan “moederen”, maar ik kon zelf niet zoveel zuurstof meer bijtanken.

Door dit hobbelige parcours heen heb ik ook steeds geprobeerd de mooie dingen te blijven zien. En heb ik ze des te meer weten te waarderen. Ik ben echt opnieuw moeten gaan graven in mezelf naar wat me energie geeft.

Ik voel dat ik nu weer dichter bij mezelf sta en dat is heel fijn. Moeilijke momenten zijn er nog steeds, maar ook het geloof dat iedere hobbel op de weg wel iets bijbrengt aan de toekomst. En die kan ons nog verrassen .

Soulstories | Jana

SOULSTORIES

Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:

• overwinnen

• knopen doorhakken

• er genoeg van hebben

• op hun strepen staan

• zichzelf op de eerste plaats zetten

• trauma's verwerken

• haat door liefde willen vervangen

• naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken

• niet langer in een keurslijf willen zitten

• …

---

Jana

---

Ik herinner mij dat ik al op enorm jonge leeftijd struggles had met wie ik was en wat mijn plek was op deze wereld. Zowel vanbinnen, als de buitenkant. Ik denk dat ik in die tijd besliste om gewoon mezelf in bochten te wringen, tot iedereen mij graag had/zag. Fast forward naar mijn tijd op de universiteit en ik raakte volledig verzeild in alle verantwoordelijkheden die ik voelde. Een diploma halen, scoiaal zijn, een minstens even goede job vinden. Ik had een beeld van alle verwachtingen van de mensen rond mij in mijn hoofd, en heb heel hard geprobeerd om aan al die verwachtingen te voldoen. Tijdens mijn studies zorgde die druk die ik mezelf oplegde voor enorme faalangst. En tegen dat ik één jaar in mijn allereerste job zat, liep ik tegen de lamp. En meteen stevig. Hallo burnout...

Daarna ging ik door een proces, en dat proces duurt nu al 6 jaar en is nog steeds bezig. Die eerste 5 jaar heb ik vooral rond mijn mentale gezondheid gewerkt. Uitzoeken wie ik ben, en vooral ook accepteren hoe ik in elkaar zit. Ik moet mezelf nog vaak luidop de toestemming geven om gewoon authentiek mezelf te zijn. En niet te proberen om te passen binnen het plaatje waarvan ik denk dat het beste zou werken in onze maatschappij.

Die eerste jaren zag ik mijn lichaam als minderwaardig aan mijn mentale gezondheid. Focus lag op therapie, op coaching, op 'het koppeke'. Maar naarmate mijn proces vorderde begon ik te merken dat het lichamelijke nooit te negeren valt. En na al die jaren werken aan mijn mentale gezondheid en mezelf op dat vlak te accepteren, merkte ik dat ik enorm veel haat en verdriet voelde naar mijn lichaam toe. Ik was de 30 aan het naderen, maar voelde mij allesbehalve een echte vrouw. Mijn innerlijke stem sprak dagelijks op een enorm negatieve en afbrekende manier over mijn eigen lichaam. Ondertussen besef ik dat ik veel van die manier van kijken naar mijn eigen lichaam heb meegekregen van mijn gezin. Ik kan me niet herinneren dat mijn eigen mama vaak op een lieve positieve manier over haar lichaam sprak, ik denk dat de stem in mijn hoofd vaak dezelfde woorden gebruikte dan ik hoorde of voelde bij mijn eigen mama.

En ik besliste dat ik ook dit stukje van mezelf door een proces ging moeten loodsen. Ik wou ook dat stukje van mezelf een beetje meer liefde en ruimte geven. Ik heb het altijd moeilijk gehad met me echt vrouw te voelen. Ik zag al die foto's van andere Body & Soul sessies, en keek op naar hoe elke vrouw op de foto's zo enorm mooi was op haar eigen manier. En wou met de Body & Soul sessie mezelf, de vrouw in mij, een cadeau doen. Mezelf laten voelen dat ik er ook mag zijn, en dat er schoonheid zit in wie ik ben. Een hopelijk grote stap in die zelfacceptatie en die betere band met mijn eigen lichaam, en hoe ik dat lichaam zelf zie. En misschien, diep vanbinnen, wil ik zorgen dat als ik ooit beslis om mama te worden, ik mijn kinderen die zelfacceptatie en zelfliefde wel kan leren en meegeven.

Et voila, met een duwtje in mijn rug van mijn vriend én zonder er iemand anders over te vertellen (ik wil deze ervaring een tijdje vooral voor mezelf houden en koesteren), volgde ik mijn gevoel en gaf ik me over aan Myra! Myra and her magic! ??