SOULSTORIES
Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:
overwinnen
knopen doorhakken
er genoeg van hebben
op hun strepen staan
zichzelf op de eerste plaats zetten
trauma's verwerken
haat door liefde willen vervangen
naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken
niet langer in een keurslijf willen zitten
…
Karen
Ik ben toch wel even omvergeblazen door de mooie beelden die je zonet doorstuurde.
Eerst en vooral: je deed dat fantastisch! Ik was best wel zenuwachtig voor de fotoshoot en vrij onzeker over mijn lijf (ter illustratie: de lerares snit&naad riep ooit vele jaren geleden voor een volle klas haar verbazing over mijn “wanverhoudingen” uit toen ik een patroon moest uitzoeken. dat hielp niet meteen ). Maar ik heb me op geen enkel moment niet comfortabel gevoeld bij jou. De rust die je uitstraalde stelde me heel snel op mijn gemak. Ook de “optutsessie” door Eva gaf zeker een boost!
En nu ik de resultaten zie en de prachtige sfeer die jij in een beeld kan vatten ben ik heel blij dat ik een sessie geboekt heb! En ook dankbaar dat ik de gelukkige winnaar was van de give-away .
De afgelopen twee jaar zijn een enorme beproeving geweest op verschillende vlakken. Het ging een periode niet goed met mijn zoon. Die was pas 9 en werd slachtoffer van online pestgedrag. Zo erg zelfs dat hij er niet meer wou zijn op deze wereld. En ik had dat als moeder niet gezien. En hij had het me niet verteld, terwijl ik dacht dat hij me alles kon vertellen. Heel hard vond ik dat.
Mijn huwelijk liep ook niet zoals verwacht. Een hele fijne en lieve man, de beste vader voor onze kinderen. Maar we geraakten elkaar ergens onderweg kwijt en konden elkaar niet meer geven wat we als partners nodig hadden. Ik voelde me eenzaam maar het viel me heel zwaar de beslissing te nemen een punt te zetten achter ons huwelijk. Het besef veel mensen pijn te doen raakte me hard. De pandemie hielp me misschien wel de knoop sneller door te hakken. Ik was echter zonder het goed en wel te beseffen een stukje van mezelf verloren in de jaren met “zorgen voor”. Onze beide kinderen vragen wel wat zorg en nabijheid. En ik doe niets liever dan “moederen”, maar ik kon zelf niet zoveel zuurstof meer bijtanken.
Door dit hobbelige parcours heen heb ik ook steeds geprobeerd de mooie dingen te blijven zien. En heb ik ze des te meer weten te waarderen. Ik ben echt opnieuw moeten gaan graven in mezelf naar wat me energie geeft.
Ik voel dat ik nu weer dichter bij mezelf sta en dat is heel fijn. Moeilijke momenten zijn er nog steeds, maar ook het geloof dat iedere hobbel op de weg wel iets bijbrengt aan de toekomst. En die kan ons nog verrassen .
