SOULSTORIES
Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:
overwinnen
knopen doorhakken
er genoeg van hebben
op hun strepen staan
zichzelf op de eerste plaats zetten
trauma's verwerken
haat door liefde willen vervangen
naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken
niet langer in een keurslijf willen zitten
…
Soetkin
Sinds een aantal jaar kreeg ik het nieuws dat ik een neurologische motorische ziekte heb. Waarbij mijn benen steeds minder goed zullen functioneren. Sinds een aantal jaar sukkel ik dus met de aanvaarding van de beperking. Vroeger was ik een flexibel, positieve reiziger die niet kon stilzitten, Nu moet ik overgaan naar dagen waarbij ik zelf mijn bed of zetel niet uit geraak wegens pijn of stramme/stijve spieren.
Vorig jaar ben ik van job moeten veranderen (een job die ik zo graag deed en er mezelf volledig in kon laten opgaan), ik (mijn lijf) kon de dagelijkse reis naar Brussel niet meer aan, ook de job werd te zwaar. Ik deed aan huis begeleiding bij volwassen met een mentale beperking in centrum Brussel, het mobiele stuk werd steeds moeilijker en moeilijker. Vele malen gestruikeld en gevallen, hierdoor pijnlijke knieën en een gebroken pols aan over gehouden. Na een breuk in een van mijn voetbeentjes (die er gekomen is, gewoon maar door te stappen, zonder enige andere aanleiding, maakte ik de keuze om dichter bij huis te gaan werken. Die nieuwe job vond ik vrij snel, zorgcoördinator op een internaat voor jongeren met een mentale beperking, op maar 10minuten rijden van mijn huis. Al mijn problemen zijn nu opgelost, ik kan terug meer van het leven gaan genieten.
Maar neen; 4maanden na de start van de nieuwe job kwam de klop! Mijn fysieke problemen gaan niet weg gewoon door van job te veranderen, hierdoor kreeg ik een klop van de hamer.
Een halfjaar thuis, de eerste maanden vooral in bed of zetel doorgebracht, elke dag geweend, elke dag kwaad op mezelf en op mijn lijf. Vele gesprekken later, met mijn psycholoog, huisarts, kinésist, groepsgesprek met andere personen met dezelfde aandoening, kom ik tot de aanvaarding dat de beperking blijvend is en misschien nog zal verergeren.
Nu moet ik op zoek naar een manier om van dit nieuwe lijf te gaan houden en het niet steeds te hoeven wegduwen. Leren om voor mezelf te zorgen, hulp te aanvaarden, ook leren dat een luie slechtere dag ook OK is.
Dus de keuze om een fotoshoot te plannen was snel gemaakt.
Mijzelf of mijn lijf in de spotlight zetten, een heuse stap, maar wel een belangrijke drempel om te nemen in mijn proces naar zelfliefde.
