SOULSTORIES
Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:
overwinnen
knopen doorhakken
er genoeg van hebben
op hun strepen staan
zichzelf op de eerste plaats zetten
trauma's verwerken
haat door liefde willen vervangen
naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken
niet langer in een keurslijf willen zitten
…
Chantal
Elk jaar in oktober schenk ik een Body & Soul sessie aan een borstkanker patiente . Dit jaar won Chantal deze wedstrijd. Je zal zo meteen begrijpen waarom.
Voor mij is oktober elk jaar weer borstkankermaand, niet alleen door de mooie initiatieven die er genomen worden om de ziekte in de aandacht te brengen, maar wel vooral omdat ik dan weer naar het ziekenhuis moet voor de nodige controles. Want 5 jaar geleden werd ook ik op vrij jonge leeftijd borstkanker lotgenoot. Kanker heeft mezelf en de meest dierbare mensen in mijn omgeving al vaak getroffen, het heeft mijn leven veranderd.
Om een lang verhaal zo kort mogelijk samen te vatten…
Kanker kwam voor het eerst heel dicht bij toen ik in 2010 mijn lieve schoonmoeder moest afgeven aan kanker. Ik was toen 30 jaar en probeerde mijn steentje bij te dragen om voor haar te zorgen. Het woog zwaarder op mij dan ik dacht, maar dat merkte ik pas nadat ze de strijd had verloren. Toen volgde nog de zorg voor mijn schoonvader, die nog geen 2 jaar later ook van ons heen ging, zijn hart had het begeven, ik noem dat liefdesverdriet.
Het leven ging verder. Tot in 2014 mijn man de diagnose kanker kreeg. Het woog zwaar op onze relatie want “ik kon hem toch niet begrijpen”. We worstelden ons er door heen en het contact met lotgenoten (vooral vriendinnen met borstkanker die hij via de revalidatie leerde kennen) heeft daarbij veel geholpen. Het waren die vriendinnen die mijn ogen deden open gaan, mij deden beseffen hoeveel vrouwen er met borstkanker zijn. In 2015 begon ik daarom deel te nemen aan (sportieve) acties voor Think Pink, vooral al fietsend en lopend fondsen te werven voor hen, wat ik nog steeds doe tot op heden.
In 2016 kregen mijn man en ik de mogelijkheid om in een project te stappen via het ziekenhuis, een studie waarbij een groep kankerlotgenoten samen met een buddy (ik dus) begeleid werden naar een kwart triatlon. 9 maanden lang trainden we met deze groep naar ons doel toe, het was fantastisch! Alleen, begon ik wacht gewicht te verliezen door al dat sporten, ook op mijn borsten… en voelde ik daar iets dat ik voordien nog niet had opgemerkt. Eerst dacht ik dat ik mezelf wat begon in te beelden, met al die borstkanker lotgenoten om me heen, maar toch liet ik het checken in het ziekenhuis. De uitkomst was vreemd, want wat ik voelde was loos alarm. Maar vreemd genoeg waren er wel 3 andere plekjes alarmerend.
Zo werd er borstkanker bij me ontdekt in een heel vroeg stadium. Goed, zou je denken, en misschien was het dat ook, want chemo en bestraling was hierdoor niet nodig. Opereren echter wel. Het duurde even voor het door drong, maar op een moment dat ik me super fit en gezond voelde, werd zo maar even verteld dat mijn volledige borst diende geamputeerd te worden…
Je kan je misschien wel voorstellen dat dit even slikken was. De periode tussen de amputatie en de reconstructie (prothese) was dan ook de hel. Er volgde daarna nog 2 operaties om enerzijds weer wat evenwicht te krijgen tussen linker en rechterborst en anderzijds littekens en “kuilen” te minimaliseren. Het heeft lang geduurd voordat ik blij was met het resultaat, de ijdele perfectionist in mij, vind het eigenlijk nog steeds niet OK. Maar ik was het opereren moe, mij man was er tevreden mee (die vond 1 borst eigenlijk ook prima), dus ik legde me er bij neer.
Helaas stopte daar de miserie nog niet. Tegen dat ik goed en wel genezen was van alle operaties en weer het leven terug had opgepakt, werd mijn man voor de 2e keer door kanker getroffen. Deze keer werd het een hel van 6 maanden, die mijn eigen ziekteproces opeens erg deed minimaliseren. Ik merk dat ik er nu, 3 jaar later, nog steeds moeite mee heb om het te omschrijven. k probeer het kort te houden… Het begon met een tumor in zijn tong, een vreselijke operatie, sondevoeding elke nacht om in leven te blijven, bestraling in de hals, chemo… en dan toch uitzaaiingen, veel en agressief. Hij heeft de strijd helaas verloren…
Daar stond ik dan 38 jaar, weduwe, met 1 borst (ik tel de andere nog steeds niet mee).
Er begon een nieuw hoofdstuk. Terug stil staan bij wie jezelf bent, je waarden, wat je wil in het leven. Alles veranderde.Het was een enorm intense periode, die nu na 3 jaar nog steeds niet helemaal achter de rug is. Mijn partner waar ik 16 jaar lang alles mee deelde was weg, ik gaf mijn job op, begon te zoeken naar grond om mijn droomhuis op te bouwen, stil staan was geen optie…
Gelukkig vond ik snel weer liefde in mijn leven, iemand die wat rust bracht in de chaos, wat balans. Iemand die mij neemt voor wie ik ben, ondanks de littekens vanbinnen en vanbuiten. Dimitri.
Het duurde dan ook niet lang voordat Dimitri en zijn dochtertje Mila bij mij introkken, hij mee in het verhaal stapte om te gaan bouwen en hij mij steunde in al mijn plannen of professioneel niveau. Het duurde allemaal wat langer dan verwacht door het hele corona verhaal, maar ondertussen staan we al zo ver!
Ik wilde iets betekenen voor anderen en van mijn passie mijn job maken. Sinds bijna 2 jaar coach ik een aantal mensen op sportief gebied naar hun doelen, nam een groep kanker lotgenoten mee op kanotrekking in Zweden afgelopen zomer en sinds vorige maand maand werk ik voor Think Pink Europe aan sportieve evenementen.
Ik wilde mijn droom realiseren om een eigen huis te bouwen. We zijn er volop aan bezig en zullen verhuizen in december.
Ik wilde terug een nest vinden en mij laten omringen door warme mensen. Ik heb 2 lieve schatten in mijn leven en terug een thuis gevonden.
Ja, ik heb veel shit moeten ondergaan, maar besef ook heel goed hoe dit mij heeft verrijkt.
Ondanks het verdriet dat ik nog voel elke dag, heeft het me ook zo veel meer doen stil staan bij de dingen die ik belangrijk vind en de mooie dingen veel bewuster doen ervaren. Het heeft mee gemaakt wie ik ben vandaag.
Toch vind ik de confrontatie met de littekens (uitwendig en inwendig) nog steeds moeilijk. Het is deel van mijn leven, maar ik weet niet of het ooit went.
Tijdens de fotoshoot zou ik dan ook een stukje van die kwetsbaarheid en angst willen tonen. Ik heb mezelf veel “mechanismen” aangeleerd om me sterk, sexy of stoer voor te doen. Mijn zachte kant, mijn verdriet en angsten tonen daar heb ik meer moeite mee.
Ik zou er de mooiste foto uitkiezen voor Dimitri, een tekstje schrijven als bedank en hem vragen of hij “mijn man” wil worden.”
Een kleine aanvulling op dit verhaal, want we willen natuurlijk allemaal weten hoe dat huwelijksaanzoek is afgelopen!
“Vorige week gingen we naar Luxemburg voor een concert van Meute, waarvan Dimitri me tickets had gegeven voor kerstmis omdat hij weet dat ik ze top vind! De mooie leren map met foto’s die ik ondertussen gemaakt had, nam ik stiekem mee.
Na een leuke avond, terwijl hij onder de douche stond, verstopte ik deze onder zijn kussen. Toen hij even later naar bed kwam, vond hij deze al snel. Terwijl hij het cadeau uitpakte, de gegraveerde tekst op de map las en ik hem begon te vragen of hij… werd ik onderbroken, “STOP"!”, riep hij," “jij gaat hier mijn momentje niet afpakken hé!”. Ik moest mijn ogen dicht doen, hij liep naar zijn koffer, kwam terug met een ring in zijn hand en dook op 1 knie om te vragen of….
Ja, hoe zot is dat, ook hij was al maanden een moment aan het plannen om mij ten huwelijk te vragen en we gingen het op dezelfde avond doen. Alleen was zijn plan wat in het water gevallen, hij was al maanden aan het proberen om de organisatie van het concert en de artiesten zelf te contacteren, liep de hele avond met een ring in zijn zakken, verdween af en toe wat lang naar het toilet, maar het lukte maar niet om ter plaatse een leuke manier geregeld te krijgen. Dan uiteindelijk maar op ons hotelkamertje!
Ik zei JA, hij zei JA!”
