Ellen & Matthias

Jullie kennen me allemaal van de schone (hoop ik toch) fotootjes van feestjes en kindjes. Maar surprise surprise, your's truly heeft ook een donker kantje. Niemand is eenzijdig, in al onze hoofden huizen verschillende karakters. Gevormd door het verleden en reikhalzend uitkijkend naar de toekomst. In mijn persoonlijke projecten probeer ik telkens zo een deeltje van mezelf in de verf te zetten. Dit stukje gaat over afscheid nemen van je vroegere ik, en hoe moeilijk dat soms kan zijn.

Ps: doe me een groot plezier en zet het geluid af. Het is een leuk nummertje, maar niet de song waarop de video gemaakt is (want copyright stuff en zo). Luister tijdens het kijken liever naar dit liedje:

https://www.youtube.com/watch?v=FI5KR8lU_eI

Katinka en Andy

In de week voor het feest hing ze haar jurk in een emmer gele verf boven een kampvuur. De ochtend startte met de tonen van Death Cab For Cutie op de achtergrond. Ze droegen sportschoenen met Andy van Toy Story erop. Er hing geen stress in de lucht. Niks, geen spoortje.

Ja, het gaat wel degelijk over een huwelijk, en dan nog eentje van de beste soort. Een huwelijk waarbij foert gezegd werd tegen alle tradities, waarbij tijdens het eten de schoenen werden uitgeschopt, waarbij niets moest en alles kon. En veel dessert. Mannekes mannekes, dat dessert...

Mijn tuintje

Ik schrijf hier niet zo vaak persoonlijke dingetjes neer. Dat is grotendeels omdat ik zoveel werk dat mijn persoonlijk leven beperkt is wat betreft spectaculaire verhalen... Maar ook omdat ik het heel moeilijk blijf vinden om iets persoonlijk 'weg te geven' zonder te weten wie er meekijkt. Daarom dacht ik: laat ik beginnen met iets dat me wel heel dierbaar is, maar dat toch een beetje in de publieke sfeer valt: mijn tuintje.

Mijn job is zalig en ik krijg er veel voldoening van, maar het kan ook heel stresserend zijn. Soms worstel ik met het huwelijk (haha) tussen het artistieke, het 'moeten creëren', en het zakelijke deel van het verhaal. Inspiratie is soms gewoon zoek, en dan moet je als fotograaf toch verder gaan graven omdat je elke klant even hard van zijn sokken wil blazen.

Op zo'n momenten ga ik tuinieren. Ik ben enkele jaren geleden zelf onze tuin beginnen heraanleggen. Ik wou er een echte tuin van eden van maken, met heel veel bloemen, geuren, dieren, insecten en fruit. Als ik doldraai achter de computer, trek ik de deur achter me open, en ga ik in de aarde woelen. Zonder handschoenen, met mijn vingers in de grond (nee, ik ben niet bang van wormen).

Een tuin is nooit echt af, evolueert heel traag en onvoorspelbaar, een goede les en rustgevende activiteit voor iemand die veel met deadlines werkt.