Ik schrijf hier niet zo vaak persoonlijke dingetjes neer. Dat is grotendeels omdat ik zoveel werk dat mijn persoonlijk leven beperkt is wat betreft spectaculaire verhalen... Maar ook omdat ik het heel moeilijk blijf vinden om iets persoonlijk 'weg te geven' zonder te weten wie er meekijkt. Daarom dacht ik: laat ik beginnen met iets dat me wel heel dierbaar is, maar dat toch een beetje in de publieke sfeer valt: mijn tuintje.
Mijn job is zalig en ik krijg er veel voldoening van, maar het kan ook heel stresserend zijn. Soms worstel ik met het huwelijk (haha) tussen het artistieke, het 'moeten creëren', en het zakelijke deel van het verhaal. Inspiratie is soms gewoon zoek, en dan moet je als fotograaf toch verder gaan graven omdat je elke klant even hard van zijn sokken wil blazen.
Op zo'n momenten ga ik tuinieren. Ik ben enkele jaren geleden zelf onze tuin beginnen heraanleggen. Ik wou er een echte tuin van eden van maken, met heel veel bloemen, geuren, dieren, insecten en fruit. Als ik doldraai achter de computer, trek ik de deur achter me open, en ga ik in de aarde woelen. Zonder handschoenen, met mijn vingers in de grond (nee, ik ben niet bang van wormen).
Een tuin is nooit echt af, evolueert heel traag en onvoorspelbaar, een goede les en rustgevende activiteit voor iemand die veel met deadlines werkt.
