SOULSTORIES
Verhalen van vrouwen waar je op straat niets vermoedend langsloopt, maar waar een hele rivier aan verhalen doorheen stroomt. Vrouwen die op een kantelpunt staan, in combinatie met de beelden waar die kracht uit af te lezen valt. Vrouwen die:
overwinnen
knopen doorhakken
er genoeg van hebben
op hun strepen staan
zichzelf op de eerste plaats zetten
trauma's verwerken
haat door liefde willen vervangen
naar zichzelf in de spiegel willen leren kijken
niet langer in een keurslijf willen zitten
…
Jana
Ik herinner mij dat ik al op enorm jonge leeftijd struggles had met wie ik was en wat mijn plek was op deze wereld. Zowel vanbinnen, als de buitenkant. Ik denk dat ik in die tijd besliste om gewoon mezelf in bochten te wringen, tot iedereen mij graag had/zag. Fast forward naar mijn tijd op de universiteit en ik raakte volledig verzeild in alle verantwoordelijkheden die ik voelde. Een diploma halen, scoiaal zijn, een minstens even goede job vinden. Ik had een beeld van alle verwachtingen van de mensen rond mij in mijn hoofd, en heb heel hard geprobeerd om aan al die verwachtingen te voldoen. Tijdens mijn studies zorgde die druk die ik mezelf oplegde voor enorme faalangst. En tegen dat ik één jaar in mijn allereerste job zat, liep ik tegen de lamp. En meteen stevig. Hallo burnout...
Daarna ging ik door een proces, en dat proces duurt nu al 6 jaar en is nog steeds bezig. Die eerste 5 jaar heb ik vooral rond mijn mentale gezondheid gewerkt. Uitzoeken wie ik ben, en vooral ook accepteren hoe ik in elkaar zit. Ik moet mezelf nog vaak luidop de toestemming geven om gewoon authentiek mezelf te zijn. En niet te proberen om te passen binnen het plaatje waarvan ik denk dat het beste zou werken in onze maatschappij.
Die eerste jaren zag ik mijn lichaam als minderwaardig aan mijn mentale gezondheid. Focus lag op therapie, op coaching, op 'het koppeke'. Maar naarmate mijn proces vorderde begon ik te merken dat het lichamelijke nooit te negeren valt. En na al die jaren werken aan mijn mentale gezondheid en mezelf op dat vlak te accepteren, merkte ik dat ik enorm veel haat en verdriet voelde naar mijn lichaam toe. Ik was de 30 aan het naderen, maar voelde mij allesbehalve een echte vrouw. Mijn innerlijke stem sprak dagelijks op een enorm negatieve en afbrekende manier over mijn eigen lichaam. Ondertussen besef ik dat ik veel van die manier van kijken naar mijn eigen lichaam heb meegekregen van mijn gezin. Ik kan me niet herinneren dat mijn eigen mama vaak op een lieve positieve manier over haar lichaam sprak, ik denk dat de stem in mijn hoofd vaak dezelfde woorden gebruikte dan ik hoorde of voelde bij mijn eigen mama.
En ik besliste dat ik ook dit stukje van mezelf door een proces ging moeten loodsen. Ik wou ook dat stukje van mezelf een beetje meer liefde en ruimte geven. Ik heb het altijd moeilijk gehad met me echt vrouw te voelen. Ik zag al die foto's van andere Body & Soul sessies, en keek op naar hoe elke vrouw op de foto's zo enorm mooi was op haar eigen manier. En wou met de Body & Soul sessie mezelf, de vrouw in mij, een cadeau doen. Mezelf laten voelen dat ik er ook mag zijn, en dat er schoonheid zit in wie ik ben. Een hopelijk grote stap in die zelfacceptatie en die betere band met mijn eigen lichaam, en hoe ik dat lichaam zelf zie. En misschien, diep vanbinnen, wil ik zorgen dat als ik ooit beslis om mama te worden, ik mijn kinderen die zelfacceptatie en zelfliefde wel kan leren en meegeven.
Et voila, met een duwtje in mijn rug van mijn vriend én zonder er iemand anders over te vertellen (ik wil deze ervaring een tijdje vooral voor mezelf houden en koesteren), volgde ik mijn gevoel en gaf ik me over aan Myra! Myra and her magic! ??
