Thank you 2017!

Tijd voor de nieuwjaarsbrief...

2017

Het jaar waarin ik in recordtijd met twee vriendinnen een boek maakte, omdat het kan.

Het jaar waarin ik op elke huwelijksochtend dacht: vandaag zal het wel 'ne mindere' zijn, want de alle voorgaande huwelijken waren fantastisch, hoe lang kan dat nog duren? En dan 's avonds thuiskomen en denken 'Holy shit, hoe cool was da?%!?) ELEKE keer he!

Het jaar waarin nogmaals mijn lage interesse voor sport is gebleken toen ik plots de huwelijksfotograaf van een bekende sporter bleek te zijn (ontdekt tijdens de speeches op het avondfeest, nogmaals sorry Hans!)

Het jaar waarin ik voorrang gaf aan DE kus van Vincent en Annelies tijdens een extreme regenbui met als gevolg een verzopen camera (commitment baby!)

Het jaar waarin ik besliste dat het tijd was om nog eens wat nieuws uit te proberen. Ik weet niet of iemand dit herkent, maar elke 5/6 jaar heb ik een behoefte aan verandering en vernieuwing. Ik liet de kinderfoto's met een totaal gevoel van vertrouwen over aan mijn reddende engel Stijn die er onder de naam Studio Kakelbont een tweede hoofdstuk aan schrijft.

Het jaar waarin ik op verkenning ging in de wereld van de vrouwelijke ziel en alles wat daaraan verbonden is met de Body & Soul sessies.

Het jaar waarin ik besloot dat ik na 11 jaar ploeteren misschien eens wat kennis moet gaan delen. De workshops gaven me een zwaar onderschat gevoel van voldoening en betekenisgeving.

Het jaar waarin al deze werkgerelateerde beslissingen meehielpen in een persoonlijke overwinning, en er een paar hele stevige, oeroude muren gesloopt werden. Er kwam ruimte voor een leven naast werken.

Kortom, een jaar waarin mensen en hun verhalen het voortouw namen in mijn leven op werk en privégebied. een jaar van nieuwe betekenisvolle vriendschappen, muziek, substantie, emotie en betekenis. Een jaar van pijnlijk zoeken en euforisch vinden.

Allemaal mede dankzij jullie. Zot he?

X

Ellen & Matthias

Jullie kennen me allemaal van de schone (hoop ik toch) fotootjes van feestjes en kindjes. Maar surprise surprise, your's truly heeft ook een donker kantje. Niemand is eenzijdig, in al onze hoofden huizen verschillende karakters. Gevormd door het verleden en reikhalzend uitkijkend naar de toekomst. In mijn persoonlijke projecten probeer ik telkens zo een deeltje van mezelf in de verf te zetten. Dit stukje gaat over afscheid nemen van je vroegere ik, en hoe moeilijk dat soms kan zijn.

Ps: doe me een groot plezier en zet het geluid af. Het is een leuk nummertje, maar niet de song waarop de video gemaakt is (want copyright stuff en zo). Luister tijdens het kijken liever naar dit liedje:

https://www.youtube.com/watch?v=FI5KR8lU_eI

Mijn tuintje

Ik schrijf hier niet zo vaak persoonlijke dingetjes neer. Dat is grotendeels omdat ik zoveel werk dat mijn persoonlijk leven beperkt is wat betreft spectaculaire verhalen... Maar ook omdat ik het heel moeilijk blijf vinden om iets persoonlijk 'weg te geven' zonder te weten wie er meekijkt. Daarom dacht ik: laat ik beginnen met iets dat me wel heel dierbaar is, maar dat toch een beetje in de publieke sfeer valt: mijn tuintje.

Mijn job is zalig en ik krijg er veel voldoening van, maar het kan ook heel stresserend zijn. Soms worstel ik met het huwelijk (haha) tussen het artistieke, het 'moeten creëren', en het zakelijke deel van het verhaal. Inspiratie is soms gewoon zoek, en dan moet je als fotograaf toch verder gaan graven omdat je elke klant even hard van zijn sokken wil blazen.

Op zo'n momenten ga ik tuinieren. Ik ben enkele jaren geleden zelf onze tuin beginnen heraanleggen. Ik wou er een echte tuin van eden van maken, met heel veel bloemen, geuren, dieren, insecten en fruit. Als ik doldraai achter de computer, trek ik de deur achter me open, en ga ik in de aarde woelen. Zonder handschoenen, met mijn vingers in de grond (nee, ik ben niet bang van wormen).

Een tuin is nooit echt af, evolueert heel traag en onvoorspelbaar, een goede les en rustgevende activiteit voor iemand die veel met deadlines werkt.