Als je geluk hebt, krijg je bij je Body & soulsessie Eva over de vloer. Eva is er al sinds het begin bij, ze verzorgt haar en make up voor je shoot. Wat zo leuk is aan Eva, is dat ze niet alleen heel goed is in haar werk, maar er ook in slaagt zelfs de meest nerveuze vrouwen tot bedaren te brengen.
En ze maakt je zo mooi als je bent. Helemaal jij, op je best. Niet bepleisterd, niks vals. Het idee is dat we je fotograferen alsof je toevallig hebt geboekt op de dag waarop je huid straalde, je een 'good hair day' had, en je een lange nacht slaap achter de rug had. Met wat vavavoom erbovenop als je in die stemming bent.
ik las onlangs -in een facebookgroup voor boudoirfotografen- een post van een (Amerikaanse) collega die een nieuwe 'wimpergirl' (whut?) zocht, want de oude gaf haar toch niet de wimpers die ze wou, en ze zag het niet zitten om elke dag valse wimpers te dragen. Toen iemand voorstelde om naturel te gaan (hallelujah, someone give that girl a trophy), beweerde de dame in kwestie dat dat absoluut geen optie was, want ze had blonde wimpers, en als ze gewoon mascara opdeed had ze lelijke 'konijnenwimpers' (niet echt een idee wat ik mij daarbij moet voorstellen, maar een grappig beeld is het wel).
Die -op het eerste zicht- onschuldige post kwam binnen bij mij. Niet omdat ik meeleefde met het tragische lot van het oude wimpermeisje (want wie moet zij nu bewimperen??), maar door de betekenis van die post op alle andere niveaus. Door het feit dat een boudoirfotografe zo over uiterlijkheden denkt. Dat die Amerikaanse trends vaak overwaaien (ik kijk naar jullie, Brooke Shields’ wenkbrauwen). Omdat we ondertussen al voor elk klein detail van ons lichaam naar een schoonheidsspecialist kunnen en verwacht worden te gaan (ik wacht nog op iemand die 's ochtends de plooien uit mijn gezicht kan strijken). Dat vrouwen links en rechts overtuigd worden dat het elke dag ALLES moet zijn. Dat vind ik dus niet.
De dagen waarop ik het gelukkigst was, had ik vettig haar, had ik geen make up op, was ik op mijn zwaarst en stonken mijn oksels. En het kon NIEMAND iets schelen, want ze waren zelf te hard aan het piekeren over hun wimpers.
Nu erger ik mij wel vaker aan Amerikanen en hun visie op (boudoir)fotografie, want zoals dat dan gaat in de USA, is het vaak alles of niks. Ze censureren alles, tot de braafste foto's, maar tegelijk fotograferen ze met trots koppels tijdens de daad. Je vind er de grootste body positivity activisten, maar het gros van de foto's is gephotoshopt tot 'plastieken poppeke', en in de boekskes worden celebrities met de grond gelijk gemaakt vanwege een vetrolleke in een onflatterende foto. Je vind er overal plussize kledij, maar dan geshowd door magere meisjes.
Zo kom ik uit bij mijn visie en rol als fotograaf. Ik ben de laatste jaren gaan beseffen welke invloed fotografie kan hebben, en dan in de eerste plaats als boudoirfotograaf. Ik ben zelf gaan experimenteren en met de grove borstel door mijn social media gegaan. Wat niet divers, empowering, inclusief of leerrijk was, ging eruit. Door elke dag beelden te zien van mensen die zo veel van elkaar verschillen dat je niet meer KAN vergelijken, gebeurt er iets heel moois. Het feit dat ik daar aan kan bijdragen door de stroom aan internetbeelden te diversifiëren met vrouwen die al wat herkanbaarder zijn betekent heel veel voor mij.
Aanvaarding. Elkaar aanvaarden, jezelf aanvaarden. Het hoeft niet eens grote liefde te zijn, het begint bij respect voor je lichaam. Voor alle lichamen, maar begin bij jezelf.
Hou zeker de facebookpagina, group en instagram in het oog, want vrouwendag komt eraan op 8 maart, en dan komt er een giveaway in het thema ‘Zero Fucks Given’.
Deze krachtige boodschap past hier ook mooi bij: