Mijn persoonlijke zelfaanvaarding begint bij het koesteren van de onderscheidende eigenschappen waar ik trots op ben. Eén van die karaktertrekken is mijn vermogen tot kritisch denken en observeren. Mijn superpower daarbij zit vaak in het woordje 'waarom'. Beter nog, in de vraag "waarom?". In deze blogposts verken ik enkele vragen die ik vaak tegenkom als het gaat over body positivity en zelfliefde. Deze blogpost is ontstaan uit de quote uit 1972 van Britse schrijver en kunstcriticus John Berger.
Een vrouw draagt altijd haar eigen beeltenis met zich mee. Of ze nu door een kamer loopt of huilt om de dood van haar vader, noodzakelijkerwijs visualiseert ze hoe ze loopt of huilt.
Vanaf je vroegste jeugd ben je als vrouw bijgebracht dat je jezelf continu moet evalueren.
Als ik zo'n quote lees die heel eventjes een doek laat vallen en een scene onthult die voor een 'aha erlebnis' zorgt maar tegelijk weer nieuwe vragen oproept, dan borrelt het weer. Waarom?
Ik wil dus graag even onderzoeken waar die constante nood aan zelfevaluatie vandaan komt.
Zelfevaluatie op zich lijkt me niet echt het probleem. We zijn zelfbewuste wezens, en daar mogen we trots op zijn. Het geeft ons de mogelijkheid om te groeien en elkaar te helpen. Het onderliggende probleem is dat we te streng zijn voor onszelf. Onderzoek heeft uitgewezen dat 78% van de vrouwen strenger is voor zichzelf dan dat ze dat voor een vriendin in een gelijkaardige situatie zou zijn. Is dat omdat we onszelf niet normaal vinden, en anderen wel? Als een vriendin wat dons op haar bovenlip heeft, voelen we eerder opluchting. “Oef, we zijn niet alleen”. Weinig vrouwen zouden daar op oordelen, maar als we de spiegel voorbijlopen en een haartje zien, wordt er meteen naar de dichtstbijzijnde pincet gezocht. We controleren zelfs onze emoties, want van jongsaf wordt ons verteld dat we sterk moeten zijn en niet flauw mogen doen, maar als een vriendin komt uithuilen voelen we alleen maar liefde en verbondenheid.
Veel dingen die essentieel zijn voor ons vrouw-zijn houden we geheim. En de belangrijkste reden daarvoor is schaamte. We schamen ons omdat we normaal zijn. En vaak worden we ervoor gestraft. Het hoort niet.
Enkele weken geleden had ik een intens gesprek met een vriend, thuis in de zetel. Filosoferen in de laatste uurtjes is één van mijn favoriete bezigheden. Tijdens het gesprek werd ik mij er plots van bewust dat ik al een hele tijd heel ongemakkelijk zat omdat ik probeerde te vermijden dat mijn vetrollen zichtbaar zouden zijn. Ik zat helemaal verkrampt en opgespannen rechtop in de zetel. Ik keek naar mijn vriend, die gezellig onderuitgezakt zat, en besefte dat er geen reden was om niet gewoon te ontspannen. Ik miste flarden van het gesprek omdat ik me aan het focussen was op onbenulligheden. Ik dacht even aan mezelf als kind, totaal onbezonnen, mij niet bewust van hoe ik overkwam op anderen, vrij. Ik besloot om dat deel van mezelf wat meer terug de bovenhand te laten nemen.
Ik sta aan de vooravond van mijn 38e levensjaar, en ik begin me voor het eerst echt te realiseren dat een lichaam verandert met de leeftijd. Wat ik ook heb geleerd, is dat hoe ouder we worden, hoe meer details we zien in onszelf. Ik weet ondertussen perfect hoe mijn gezicht en lichaam eruit zien. Wat ik nu in de spiegel zie, is geen neutraal beeld van wie ik ben. Het is een verzameling kleine details en imperfecties die ervoor zorgen dat ik het geheel helemaal anders zie dan hoe de rest van de wereld mij ziet.
We kennen allemaal de theorieën over hoe de schoonheidsmagazines en social media ons ideaalbeeld beïnvloeden, en de meesten van ons zullen die stroom aan beelden zoveel mogelijk uit ons dagelijks leven bannen. Als je dat nog niet doet: tip nr1! ga op zoek naar body positivity accounts op social media om je feed te vullen met realistische vrouwen. Jij bent niet het probleem, dat is de wereld. En het verdwijnen van de menselijke maat. Laat ons een voorbeeld scheppen voor een volgende generatie, en een stroom van beelden van echte vrouwen op de wereld loslaten.
klopt jouw visualisatie van jezelf met de werkelijkheid? Hoe sterk is dat beeld gebaseerd op wie je echt bent? Wie of wat beinvloedt dat beeld? Is het een versmelting van de 'perfecte vrouw' met jou? Hoe zou het zijn moest er geen ideaalbeeld zijn? Hoe zouden we ons gedragen?
